396 — Skało Wieków, pozwól, by… (R772; E1058; 18.35)

Słowa: Augustus M. TopladyMelodia 1

1. Skało Wieków, pozwól, by
Twój przebity bok mnie skrył;
Niechaj woda z Twoją krwią
Pełne uzdrowienie ślą:
Z mocy grzechu, z winy mej
W pełni niech wybawią mnie.

2. Niemożliwe, by mój trud
Twym żądaniom sprostać mógł;
Choćbym nie ustawał w nim,
Choćby me płynęły łzy,
Tylko Ty mój zetrzesz grzech,
W łasce Twej zbawienie me.

3. Moje ręce puste są,
Krzyż Twój jest ostoją mą;
Mnie nagiemu szatą bądź,
Bezradnemu — łaską Twą.
Brudny chcę do zdroju biec,
Umrę — lub obmyjesz mnie.

4. Gdy ostatni wydam dech,
Gdy me oczy zamknie śmierć,
Gdy w nieznane udam się,
Przed tron sądu wezwiesz mnie,
Skało Wieków, pozwól mi,
Bym się wtedy w Tobie skrył.