1. W pokłonie, Ojcze, czcimy Cię,
Miłości Twej podziwiając cud.
O, czymże marny człowiek jest,
Że raczyłeś okazać łaskę mu!
2. Zamiarem Twego serca jest,
By człowiek Twe podobieństwo miał,
By życiem i naturą Twą
Napełniony obrazem Twym się stał.
3. Na obraz swój stworzyłeś go
I władzę swą powierzyłeś mu;
I jako życie dałeś się,
By przez Twoje bogactwo on żyć mógł.
4. Pragnieniem Twym w człowieka wejść,
Przez łaskę zespolić się z nim, by
Zbudować, przeobrazić go,
Tak by człowiek mieszkaniem Twoim był.
5. Choć człowiek upadł, jednak Ty
Od planów nie odstąpiłeś swych
I odkupiłeś go swą krwią;
Twoją miłość i mądrość widać w tym.
6. W Chrystusie objawiłeś się,
W Tym, co za nas zmarł i z martwych wstał;
W człowieka wszedłeś w Duchu, by
On Twą łaskę i życie Twoje miał.
7. Twym Świętym Świętych jest mój duch,
Tu swój łaski tron posiadasz dziś;
I wzywasz nas, by w duchu przyjść
I w modlitwie kadzidło spalać Ci.
8. Ta łaska rzeką płynie w nas,
Ma źródło swe tu, gdzie łaski tron;
Jej przepływ przeobraża nas
I buduje nas razem w Boży dom.
9. Gdy przyjmujemy łaskę Twą,
Zdumiewa nas dar niezwykły ten;
Z wdzięcznością za tę miłość Twą
Dziś w swym duchu Ci oddajemy cześć.