1. Starą mą osobę spotkał kres,
Tam na krzyżu z Panem zmarła, więc
W niczym już dziś nie skorzystam z niej;
Martwa dla mnie jest.
Nowa ma osoba w duchu mym
Tryska we mnie niczym źródło i
Wpływa w każdą część, aż życiem swym
Tak napełni mnie.
Chrystus — ma osoba — w duchu mym
żyje, Jemu serce daję dziś,
By wewnętrzny człowiek mój miał dom,
Miejsce, gdzie osiedli się,
Które nazwie swoim, i tam
Będzie pełną realnością mi,
Wyrażając pełnię siebie i
W sercu mym obficie żyjąc, by
Mą osobą być.
2. Gdy On we mnie formowany jest,
Członkiem Jego Ciała staję się
I nie w pojedynkę działam, lecz
Ze świętymi wraz.
On osobą naszą musi być,
To, co jest w nas naturalne, zmyć,
Aż On tylko pozostanie i
Wszystkim będzie On.
Tylko On osobą musi być;
Własne cele pozostawmy, by
Kościół mógł Chrystusem tylko być —
Jeden nowy człowiek, co
Boga plan wypełni, by On
W pełni z nami mógł zespolić się
I uzyskać tak mieszkanie swe,
By na całej ziemi wreszcie mieć
Swe królestwo już.
Już nie pojedynczy Chrystus, lecz
Kościół, z którym On zespolił się,
Dla którego Chrystus wszystkim jest —
Dojrzały człowiek to.