319 — Niegdyś nas, umarłych w grzechach swych (R602; E1232; 15.19)

Słowa: Autor nieznanyMelodia 1

1. Niegdyś nas, umarłych w grzechach swych,
Trzymał ten niezgody pełen świat,
Ale Bóg ożywił razem nas,
Wzbudził i posadził w górze z Panem — patrz!

Ref.: Jezus nas zebrał wszystkich razem;
Przyjdź i spójrz, jak święci jedno są!
To Jego miłość nas zespala,
By w nas pełnię wzrostu mógł osiągnąć On.

2. Ze świętymi pojąć chcemy wraz,
Jak nasz Chrystus niezmierzony jest,
Miłość Jego, co przekracza nas,
By ku pełni Bożej móc napełniać się.

3. Zamiar Boga znany nam już jest,
Tajemnica jawną stała się:
Chrystus, kościół w świetle teraz są,
Zawstydzamy razem wroga wizją tą!

4. Więc do Ojca tak modlimy się:
„Niech nas moc do wnętrza wzmocni Twa!
Uczyń sobie w sercach naszych dom,
Wkorzeń nas w swą miłość przez wzgląd na swój plan”.

5. Każdy członek w Ciele miejsce ma,
Chrystus zasób życia wciąż nam śle;
Według miary łaski, poprzez wzrost
I w miłości Ciało budowane jest.

6. Jedno, by wypełnić Jego cel,
Jako nowy człowiek trwamy, więc
Niech w kościele i Chrystusie już
Na wiek wieków chwała będzie Mu! Amen!