1. Mój stary człowiek umarł razem z Nim,
Z zepsuciem, które miał we wnętrzu swym;
Naturze węża kres położył krzyż;
Ten fakt mój jest, więc niezachwianie jego
Trzymam się.
2. Lecz teraz w duchu mym Osoba jest,
Zrodzona z Boga mała, słaba, lecz
Przez mleko Słowa będzie rosła wciąż,
By jako mój wewnętrzny człowiek zdobyć
Serce me.
3. To Chrystus musi posiąść serce me,
W uczucia, umysł, wolę musi wejść;
Właściciel dawny zmarł, lecz straszy wciąż;
O Panie, wprowadź się! Me serce całe
Wita Cię.
4. W mym duchu jedność z Tobą, Panie, mam;
Tam ludzkie z boskim jednomyślnie trwa;
Lecz musisz we mnie taką duszę mieć,
By Twa chwalebna osobowość
Wyraziła się.
5. Oddaję Tobie dziś więc serce me,
Byś mógł uczynić w nim mieszkanie swe,
Swój dom, gdzie przyjdziesz i osiedlisz się;
I nowy człowiek w chwale niechaj zwieńczy
Dzieło Twe.